Je kent ze misschien wel: de overvolle brievenbus. Dank u reclame. Ik kan het echter niet laten alles wat onder mijn ogen komt bekeken te willen hebben. En het zou ook wel zonde zijn om die ‘bomen’ rechtstreeks in de papierbak te gooien zonder ze een blik waardig te gunnen. In combinatie met te weinig uren in een dag, stapelden de pakjes papier zich thuis op. Vooral het pakje ‘nog te bekijken’ bleef maar groeien. Nerveus werd ik ervan. Mijn wederhelft ook. Enerzijds door de rommelige indruk die dat pakje nalaat, anderzijds wegens nóg iets om te doen.
De nieuwe woning en de daarbijhorende bezoekjes aan het stadhuis brachten op dat vlak wel een lichtpuntje mee: de befaamde drukwerk-sticker. Zou ik dan geen aanbiedingen missen? Ah, wat ik niet zie, kan niet tot verleiding leiden. En als ik echt iets nodig heb, dan check ik wel even via mijn klantenkaartenapp de reclamefoldertjes (of de talrijke tweedehandsgroepjes op Facebook). Brievenbusvolume (merkbaar) naar beneden, rustlevel omhoog.